روزی که اسمان دو خورشید را در اغوش کشید

به نام هستی بخش بخشنده

سلام ... شهادت امام حسین (ع) و یارانشون رو به شما دوستان عزیزم تسلیت می گم، به امید اینکه ما هم برای امام زمانمون(عج) مثل یاران امام حسین باوفا و مقاوم باشیم . انشاءالله

یا اباالفضل (ع)

هر لحظه تو را در ذهن تاریک خود میبینم و می بینم که چگونه مرا بسوی خود می خوانی ولی ذهن تاریک من چه لایق نگریستن به چهره ی زیبای توست

روزی خواهد رسید که تو را بی پرده خواهم دید ، قسم به زیبای هستی که در فراقت لحظه ها را با آه خویش خواهم کشت و نخواهم ترسید از آتشی که در انتظار ذهن تاریکم خواهد بود.

یا حسین(ع)

تو را با نگاهم فریاد خواهم زد و در رویاهایم ،آنگاه که جز چشمانم سلاحی دیگر ندارم ، چشمانم را سپر تن پاک تو خواهم کرد و آن روز، روزی است که حقیقتاً با چشمانم خواهم دید ، چشمانی که تاکنون براستی کور بودند .

آقای من قلبم چون دفتری خط خورده به چراهائی بی پاسخ می اندیشد، در عجبم با اینکه غم من در مقابل غم شما چون ذره ای غبار در مقابل کوهی عظیم است ولی این غم کوچک چگونه مرا از درون  ذوب کرده است و گاه گمان می کنم اندوه من به وسعت اندوه شماست .

 اینجا کربلائی دیگر است ، کربلائی که میلیون ها یزید دارد و هزاران یتیم چون یتیمان معصوم شما ، چه بسیارند چشمان معصومی که از گرسنگی و درد، پای بر زمین می کوبند. قسم بر زیبای بی همتا که هر لحظه آرزو دارم که قلبم به وسعت کل جهان گردد و من هر قطعه ی قلبم را چون پتویی گرم به کودکانی بخشم که از سرما اشک در چشمانشان خشکیده و لبانشان از شدت ضعف همانند شانه های کوچکشان لرزان است .

طاقت شما آسمانی است وطاقت من زمینی ، حال بگویید من با این غم چه کنم؟

 آیا جز این است که شما حسینی اید و من ...

تو همان گل سرخی که باد - همان ظالم روزگار-  رخصت بارش ابر را بر آن نمی داد و تک تک گلبرگ هایش را در کام خود کشید ولی تو باز هم ایستادی تا آنزمان که آخرین گلبرگت را باد ربود و و آن لحظه بود که تو شبنم قلبت را به خاک بخشیدی تا با قدرت شگرف خود گل های سرخ آینده را سیراب کند .